Niet zo heel lang geleden
In een dierenbos
Niet zo heel ver hier vandaan
Leefden heel wat dieren vredig bij elkaar

Er fladderden, kriebelden en zoemden kleine diertjes tussen de bomen.

Er scharrelden beestjes tussen het mos en de blaadjes. Er klommen en klauterden razendsnelle dieren langs de stam omhoog. Ander stonden rustig toe te kijken en speelden verstoppertje achter de stammen.

​Tot op een dag… De vredige rust werd verstoord.
Het begon met één boom, een snerpend hoog geluid en een bons die het bos deed daveren.
De dieren sprongen verschrikt op uit hun spel. Wat was dat?

In de dagen die volgden, wisten de dieren niet meer wat hen overkwam. Éen voor één vielen de bomen op de grond. Grote kettingzagen en stevige bijlen hakten in de oeroude stammen. Die kraakten als dorre twijgjes en vielen neer.
De dieren kropen alsmaar dichter bij elkaar. Ze waren bang, erg bang. Hun vredige bos verdween helemaal.

Plots klonk van boven hen: Oehoe! Oehoe! Oehoe!

De uil kwam aangevlogen. Die was de hele nacht op stap geweest, niet op jacht, maar op uitkijk. De hele nacht had de uil door de donkere lucht rondgezworven, op zoek naar een nieuwe thuis voor de dierenvrienden. Tegen het ochtendgloren kwam de uil aan bij de eenzame boom waar al zijn dierenvrienden bang tegen elkaar waren aangekropen.

​De uil had goed nieuws. “Lieve dierenvrienden, laat ons nu vertrekken. Ik heb een plek gevonden waar we veilig zijn, niet zo heel ver hier vandaan. We vertrekken nu, voor de zon helemaal op is. En voor onze laatste boom geveld is.’

Zo gezegd, zo gedaan. Een hele stoet dieren, van piepklein tot heel groot, ging op pad. Ze fladderden, kropen, wriemelden, sprongen, huppelden urenlang, de hele dag door. Tot de avond viel.

‘Hier is het’, zei de uil plots. Maar de dieren waren te moe om nog iets te kunnen zien. Ze vielen allemaal uitgeput neer en verzonken in een diepe slaap. De uil keek glimlachend op hen neer. De uil wist dat ze bij het krieken van de dag hun prachtige nieuwe huis zouden zien.

​En zo gebeurde het. De zon kwam langzaam op. De lucht werd rood, oranje, geel en tenslotte helderblauw. De dieren ontwaakten en keken verbaasd om zich heen. Waw! Het was hier zo mooi! Ze begonnen opgewonden door elkaar te praten. Tot de uil vanuit de boom heel luid riep: ‘Stilte!’

Alle dieren werden muisstil. De uil begon te spreken: ‘Dit is De Kastanje. Voortaan zullen we hier wonen. Hier is het veilig. We zullen voor elkaar zorgen, beleefd zijn tegen elkaar, respect tonen voor het milieu om ons heen én voor al het materiaal dat we mogen gebruiken. We zullen samen werken, want samen rond De Kastanje, dat werkt!’

---

De dieren juichten. Ze waren zo blij met hun nieuwe thuis.

De kleinste diertjes fladderden, kriebelden en zoemden rond de kastanje. Andere beestjes scharrelden aan de voet van de boom, nog andere klommen en klauterden razendsnel omhoog. De grootste dieren stonden rustig toe te kijken en een paar speelden verstoppertje achter de dikke kastanjeboom. Ze werkten samen om van hun Kastanje een echte thuis te maken. Ze leerden heel veel bij en zorgden voor elkaar. Ze hielpen elkaar, ontdekten hun talenten en waren beleefd en toonden respect voor het milieu en al het materiaal dat ze mochten gebruiken.

En zo leefden ze nog lang en gelukkig.

Veroniek Engelbrecht - 2020

---